HOOGTEPUNT – Aanvoerder Unitas/Perspectief zwaait af met promotie naar hoofdklasse

De kampioenswedstrijd maakte hij niet vol. Niels van der Beek werd tien minuten na rust bij de stand 12-12 met achillespeesklachten gewisseld voor Kasper Velgersdijk.

door Marco Jansen

PUTTEN – “Ik kon niet meer lopen, als ik was doorgegaan ging dat ten koste van het team”, zei de oudste Van der Beek, die na de wedstrijd meteen gefeliciteerd werd door één van zijn trouwste fans, zijn oma Helmi Masurel. De aanvoerder was blij dat zijn ploeg het, in tegenstelling tot het vorig zaalseizoen, nu wel bij de eerste gelegenheid afmaakte. “Ik ben niet fit, Marc en Jelmer zijn volgende week geschorst. Dan is de charme er wel wat vanaf.”

In zijn laatste jaar maakte Van der Beek twee unieke gebeurtenissen met Unitas mee: handhaving in de hoofdklasse zaal en promotie naar de hoofdklasse op het veld.

“Ik wilde nog wel heel graag een jaar in de hoofdklasse spelen: dat móést ik meemaken. Als ik eerder gestopt was, had ik zeker spijt gekregen.” In oktober had hij al had besloten dat dit zijn laatste jaar zou zijn. “Daardoor leef je nu wel naar het afscheid toe. Het is aftellen.”

Van der Beek werkt als badmeester in sport- en aquacentrum De Sypel. “Het is ’s avonds werken en trainen. Alles valt te plannen, maar het is voor mij volgend jaar geen optie meer om alle avonden weg te zijn.”

De Harderwijker wordt in juni dertig jaar, maar zegt het allemaal nog wel bij te kunnen houden. “Eigenlijk heb ik zelfs een erg lekker seizoen gedraaid en ben in de zaal achter Ronald Korevaar tweede topscorer geworden. Het heeft mij nooit geïnteresseerd hoeveel ik er maak, dus dat is wel een grappig detail. Ik heb ook niet de actie van een aanvaller in huis. Het liefst ben ik een dienende speler in de korfzone, die anderen, zoals Rosalie Foppen, laat scoren. Met mijn broer Jelmer kan ik lezen en schrijven in het veld, maar dat gold ook voor Hanneke Bolleman bij De Meeuwen.”

Van der Beek droeg bij Unitas acht jaar de aanvoerdersband. “Maar in dit team zijn er meer die de boel op sleeptouw nemen. De aanvoerder is het belangrijkst naar de scheidsrechter toe. Bij ons worden ego’s niet beloond, het allround zijn wel. Dat vind ik ook het leukst om te zien.”

Op zijn 21^e zocht Van der Beek, destijds uitgeleerd bij Unitas, het hogerop bij de Puttenaren. “De ballen zoefden de eerste training langs me heen. Ik mocht als invaller spelen tegen Daniël Hulzebosch van DOS’46 en maakte in mijn tweede wedstrijd twee doorloopballen tegen Bart de Wit van PKC. Ik kwam uit de derde klasse, dus dat was heel bijzonder.” Na twee jaar keerde hij toch terug bij Unitas. “Je zag aankomen dat ze de weg omhoog insloegen en dat proces wilde ik vanaf het begin meemaken. Dat heeft gelukkig heel goed uitgepakt. Harold Jellema is de beste trainer die ik heb gehad, dat staat buiten kijf. Hij kwam op een voor hem te laag niveau terecht en heeft ons heel veel verder gebracht. Hij leerde ons geloven in onszelf.”

Van der Beek heeft in twaalf jaar seniorenkorfbal ‘alles eruit gehaald’. “Ik heb hoofdklasse gekorfbald, met ‘Oost’ semi-interlands gespeeld en een andere vereniging gezien.” De gewonnen wedstrijd tegen Die Haghe noemt hij als recent hoogtepunt. “Die ongekende werklust had ik de laatste paar jaar niet bij ons gezien.” Maar nog twee prestaties roepen mooie herinneringen op.  “Het zaalkampioenschap van Unitas in de overgangsklasse was een heel mooi moment, net als winst met Meeuwen tegen SKF in Barneveld (2004). We promoveerden naar de hoofdklasse, maar ik ging na dat jaar weg.”

Van der Beek verruilt na de zomer de kleedkamer voor de bestuurskamer. “Unitas wordt groter, en dat moet goed geleid worden. Daar wil ik mijn steentje aan bijdragen.”

Verschenen in de Stentor van 23-5-'11