Een week rust had goede en slechte kanten. Het was vervelend dat Marc Houtman juist deze cruciale pot onderin de poule door een schorsing moest missen. Gelukkig is hij er volgende week wel gewoon weer bij, op basis van filmbeelden is de straf beperkt gebleven tot één wedstrijd. Het goede nieuws was dat Rosalie Foppen weer mee kon doen; de wedstrijd van vorige week kwam nog iets te vroeg, maar vandaag stond ze er weer als vanouds.

KCC begon de wedstrijd met een goed gevoel: hun tweede team had in de voorwedstrijd Unitas/Perspectief 2 afgedroogd, de Capellenaren hadden echt het gevoel dat er iets te halen viel. Vanaf het eerste fluitsignaal liet het eerste echter zien dat het erg bekwaam is in het verdedigen van het eigen territorium: zodra KCC gevaarlijk werd, zette Unitas een tandje bij, zodat zeker in de eerste helft de thuisploeg heer en meester was.

Een belangrijke rol was weggelegd voor Jelmer, die in de rebound veel slimmer was dan zijn directe tegenstander: door sterk samenspel met de dames in dat vak kon hij eigenlijk elke aanval na één rebound afbreken. De enige manier voor KCC om wél een rebound te (proberen te) pakken, was door shirtjetrekken of een andere overtreding; de scheidsrechter had hier goed het oog in.

Na een klein kwartiertje (3-1 tussenstand) ging de voet op het gaspedaal. In een mum van tijd was het 9-3 en KCC lag op apengapen. In de korfzone werd geheerst, in de ruimte werd hard gewerkt en in de één-tegen-éénduels was Unitas oppermachtig; het moet voor een tegenstander ook erg frustrerend zijn als de afstandsschoten vallen, waardoor je er zo kort op moet lopen dat er doorbraakkansen komen. Met name de Harderwijkse meiden lieten zich van hun beste kant zien. Yvette Lubbertsen was rond de korf erg scherp, vooral haar 6-3 was een plaatje: Ronald Korevaar won op inzet een reboundduel en zag in de lucht dat de directe tegenstander van Yvette mee probeerde te vangen. Nog in de lucht kon hij –uit balans- de bal perfect aanpassen en Yvette rondde keurig af; het publiek stond ouderwerts op de banken.

Zoals reeds geschreven, KCC was in de tien minuten voor rust rijp voor de sloop. Toch vergaten de Unitassers door te drukken: het is natuurlijk ook een geweldig gevoel als je je in de hoofdklasse kunt uitleven met gallery-play, maar het verschil bleef maximaal 6 punten (9-3). Vlak voor rust scoorde KCC nog kort achter elkaar twee keer, zodat aanhaken weer mogelijk was. Toch: in de dying seconds (nog 0.04 op de klok!) maakte KCC een domme overtreding; als Jonathan zijn stip ‘gewoon’ had gemaakt, was de tweede helft wellicht een formaliteit geweest. Hij miste echter, zodat de ploegen met een gat van vier punten de kleedkamers opzochten.

In de tweede helft zag het publiek het korfbal waarvoor het gekomen was: hardwerkende technische ploegen die elkaar geen duimbreed toegaven. Voor elke centimeter werd geknokt, waarbij Unitas zich in de eerste tien minuten liet verrassen; KCC kwam terug tot 12-10. Vanaf dat moment vielen de scores om en om, zodat KCC het gevoel had dat er weer een wedstrijd gespeeld werd en Unitas de hete adem in de nek kon voelen. Vroeger had dat wellicht een verlammende werking op de Harderwijkers (wie herinnert zich Victum nog?), nu (b)leek het een motiverende werking. Met nog twintig minuten te gaan viel aanvoerder Niels van der Beek uit met een kuitblessure. Het tekent de kracht van de selectie dat Hessel van der Bij hem schijnbaar moeiteloos verving. Met name in de verdediging kon hij het hoge niveau van Niels vasthouden.

In de slotfase werd het erg spannend, met een minuut of 8 te gaan was het gat ‘ineens’ nog maar één punt. Hoog op de tribunes werd men toch wel wat zenuwachtig, maar in het veld leek men zich heel erg bewust van de situatie. Door slim om te schakelen (Jelmer in de rebound, de meiden in de ruimte) konden Mirjam en Rosalie twee belangrijke goals scoren; deze goals zorgden voor het belangrijke gat van twee punten. Met nog drie minuten te gaan kon KCC zich nog éénmaal oprichten, maar het bleek niet voldoende. De slotminuten werden heel slim uitgespeeld (zeker ook verdedigend: de schotzoemer klonk in de laatste tien minuten twee keer, tekenend voor de arbeid die er verdedigend verricht werd), de treffer van Ronald (21-19) was het kersje op de taart.

Over de hele wedstrijd gezien kun je concluderen dat KCC vooral in de tweede helft makkelijker scoorde dan voor rust, dat kwam met name door twee puntspelers die ingebracht werden. Jonathan moest erg hard werken om te blijven volgen en ook Ronald kon aan de bak. Het is tekenend dat zij samen 7 goals tegen kregen, KCC speelde het korfbal van de vorige eeuw met een vaste rebounder en een uitgesproken puntspeler. Unitas echter speelde zaterdag opnieuw een voorbeeldwedstrijd van wat binnenkort waarschijnlijk ‘het nieuwe korfbal’ genoemd gaat worden: iedereen kan op elke positie spelen en –belangrijker nog- iedereen kan de rol van doelpuntenmaker op zich nemen. En juist dat was de sleutel tot de overwinning: alleen invaller Hessel kwam niet tot scoren. En net als in de vorige wedstrijden schoten vooral de meiden met scherp. De zes goals van Mirjam zijn wat dat betreft tekenend. En als de scheidsrechter dan ook nog eens een verademing is (iemand die hard werken niet verwart met fysiek spel, maar de getructe spelers van KCC wel doorheeft), zie je dat Unitas een ploeg is die gewoon in de hoofdklasse hoort. Punt.

Harro Schuiling

Foto's van deze wedstrijd zijn terug te vinden in ons fotoboek.