Soms wordt het onderwerp van je column je in de schoot geworpen. Ik zat vorige week vrijdag te dubben of de column over het tweede moest gaan, of over de breedte van de selectie en het belang van goede invallers, maar ‘s avonds kreeg ik een cadeautje van de BBC. Er is namelijk maar één tv-programma dat ik graag kijk, en dat is QI, een Engelse panelshow over allerlei triviale weetjes, maar dan zo gebracht dat er meer te lachen dan te leren valt. Een ideaal programma voor liefhebbers van pubquizzen en gekke verhalen. Een absolute aanrader, en voor gen-Z staan de de highlights ook op Youtube. Een Nederlandse variant, gepresenteerd door Arthur Japin, was begin deze eeuw het lot van slechts één seizoen beschoren.

Een van de onderwerpen van deze aflevering was sportpsychologie. Wat blijkt? Als sporter én supporter onderga je in een seizoen een achtbaan aan emoties; endorfine, serotonine en dopamine worden in relatief grote hoeveelheden aangemaakt, en tijdens een wedstrijd en een seizoen ga je van highs naar lows- zoals de Duitsers destijds over de Romantiek zeiden: himmelhoch jauchzend oder zum Tode betrübt. Ik leerde dat er twee belangrijke termen gekoppeld waren aan supportersgedrag: birging en corfing.

De term birging komt van de afkorting b.i.r.g., een acroniem dat staat voor basking in reflected glory. Vrij vertaald: de overwinning van jouw team maakt je trots. Het zorgt ervoor dat je shirts van je team in de openbare ruimte gaat dragen, en dat je bijvoorbeeld zonder gêne aan iemand op de camping durft te vragen ‘voor wie hij eigenlijk is’. We komen vandaag niet alleen in oranje naar de Sypel om ons team te supporten (‘Kijk eens Daan! Wij steunen je allemaal!’), maar we lopen ook met de borst vooruit de tribune op: dit is ons terrein, en wij gaan absoluut winnen. En er is niets wat Tempo daaraan kan doen! Birging zorgt er ook voor dat je na een overwinning ‘bragging rights’ hebt: je voelt je beter dan de supporters van de andere ploeg. Je bent een onderdeel van de winst en dat mag iedereen weten.

De tegenhanger van biging bestaat ook: corfing. De letters c.o.r.f. staan voor cutting off reflected failure. Je bent teleurgesteld in je team, maar het gekke is: die mislukking heeft weinig weerslag op jou als fan. Bij corfing vindt er onbewust een proces in je brein plaats dat je juist lossnijdt van jouw team: dat je verloor ligt aan van alles en nog wat, maar niet aan jou. Het lag aan de scheids, of ‘ze schoten de ballen er gewoon niet in’, maar bij corfing is er gek genoeg geen verbindend element tussen jou en je team. 

Het aardige is: juist vorig jaar, toen we zo ongelooflijk veel verloren, bleven de supporters naar de Sypel komen en supporten. Bij veel teams is het alleen maar sing when you’re winning, maar bij Unitas werkt dat blijkbaar net even anders. ‘We’ verloren wel, en flink ook, maar dan wel mooi op het allerhoogste niveau. In ons hoofd was dat even waardevol als een zege, blijkbaar. Vandaar ook de extreme ontlading toen we ook nog wonnen, ook al waren we al gedegradeerd. Unitas, meer dan corfbal alleen, kun je wel stellen.

Nou ja, dat leerde ik dus van QI. Probeer het programma in de gaten te houden, zeker als er weer een Unitas Quiz aan dreigt te komen. En speaking of which: Funitas, je mag me bellen als er weer een quiz nodig is. Ik heb genoeg QI gezien om drie avonden te vullen!