Henk Puffelmans ziet... ander werk | c.k.v. Unitas / Perspectief

08-11

Henk Puffelmans ziet... ander werk

Geplaatst door Henk Puffelmans op 08-11-2025. 280 weergaven.

Afgelopen juni werd me een nieuwe baan aangeboden: een voorstel dat ik niet kon en wilde afslaan. En dus zegde ik na er exact zes seconden over nagedacht te hebben mijn werk in Nijkerk op: ik had zin om in Ermelo aan de slag te gaan. Ik had daar 26 jaar gewerkt, dus ik dacht eerst dat ik wel wat achter zou laten. Toen realiseerde ik me dit: de leerlingen die me in Nijkerk kenden, zouden allen binnen twee jaar van school zijn. En als je binnen drie jaar vergeten wordt, hoef je ook niet een drama van zo’n overstap te maken. Bovendien: het is maar werk.

Het lastigste van ergens anders beginnen is vooral de onwetendheid: je weet niets. Je weet niet bij wie je moet zijn voor klusje X, je weet niet wie verantwoordelijk is voor klusje Y, je moet tientallen (en in mijn geval honderden) nieuwe namen leren kennen. Je weet niet eens waar de toiletten zijn. En het gekke is: dat kóst geen energie, dat levert energie op. Onze nieuwe coach, Erik van Brenk verwoordde het voor de oefenwedstrijd tegen DVO mooi: hij merkte dat hij in een bruisende organisatie stapt, waar mensen zin hebben in het werk dat te wachten staat, waar iedereen de schouders eronder wil zetten en vooral: waar gewoon heel veel mooie mensen zijn. Het veranderen van baan had hem veel goeds gegeven.

Ik denk wel dat dat typerend is voor Unitas. De afgelopen jaren, eigenlijk sinds we uitgesproken hebben topkorfbal te willen spelen, krijgen we te maken met allemaal transfers: iets wat tien jaar geleden ondenkbaar was, is nu gemeengoed in het korfbal: scouten. spelersprofielen opstellen, spelers binnenhalen en vooral: proberen spelers blijvend aan de club te blijven binden. En dat vind ik mooi aan onze vereniging: de spelers die de afgelopen jaren bij ons zijn komen korfballen, zijn niet alleen lid geworden, ze zijn onderdeel geworden van de Unitas-familie. En dat betaalt zich ook uit: de nieuwelingen worden ook trainer, Funitasser of staflid, en na hun carrière in de selectie blijven ze vaak nog hangen ook.

Wat dat betreft moet Van Brenk zich realiseren dat zijn leven nu blijvend verandert: hij heeft niet alleen een nieuwe baan, hij heeft er ook ruim vijfhonderd familieleden bijgekregen. En tegen de tijd dat hij wellicht toe is aan een andere uitdaging, zal hij nog vaak zat zijn zaterdagavonden moeten blokken omdat Unitas thuis speelt: in het onderwijs ben je namelijk na twee jaar vergeten. Niet bij Unitas: je bent een Unitasser voor het leven.