Henk Puffelmans ziet..... schipbreuk | c.k.v. Unitas / Perspectief

18-03

Henk Puffelmans ziet..... schipbreuk

Geplaatst door Erik Schuiling op 18-03-2023. 361 weergaven.

VADA A BORDA, CAZZO! Dat waren de woorden van de Italiaanse kustwacht tegen kapitein Schettino toen hij als een van de eersten van boord van zijn schip, de Costa Concordia ging. Kwade tongen beweren dat hij onbevoegden het roer had gegeven, zodat hij het heertje kon uithangen op de boot. En de maritieme wet vereist van een kapitein dat hij als laatste van boord gaat: niet alleen als teken van moed, maar ook omdat er iemand de crisis moet leiden, en wie anders dan de hoogst bevoegde is het beste in staat dat te doen?

Een beter voorbeeld geeft kapitein Edward John Smith ons. Zijn schip, het beroemde en naar verluidt onzinkbare schip Titanic had in een koude aprilnacht in 1912 een ijsberg geschampt, en hij bleef tot het bittere ijzige einde aan boord. Vorige maand zag ik de film (1997) weer eens bij Kok, de buren van de Sypel, en het viel me op dat regisseur James Cameron hem liet sterven aan het roer van zijn schip. Een eervol en roemrucht zeemansgraf was zijn deel.

Nu zou je kunnen stellen dat ons vlaggenschip flinke averij heeft opgelopen dit seizoen. De eerste twee wedstrijden leken we nog wel zeewaardig, maar daarna maakten we flink water - en we hoosden en hosten op de tribune tegen beter weten in. Maar verlieten we het schip? Welnee! Zelfs toen de golven het dek bereikten, bleven alle supporters, alle vrijwilligers, alle teamleden van de selectie en de gehele staf aan boord. Winnen deden we samen, zinken doen we ook samen. Sing when you’re winning, sing when you’re sinking!

Het is ook logisch. Slechts ratten en haantjes als Schettino verlaten het schip als het tegenzit. En Unitassers? Die blijven alles geven; of dat nou in het veld is, net erbuiten als vrijwilliger of op de tribune: we blijven als vanouds achter de ploeg staan. Het was een prachtig seizoen met heerlijke affiches. En ik wil graag eindigen met de woorden van Wallace Hartley, de eerste violist op de Titanic. Vlak voordat het schip verzwolgen werd door de golven, keek hij zijn orkest eens diep in de ogen, en verzuchtte dankbaar: ‘Het was mij een eer om met jullie gewerkt te hebben.’