Het is de avond van de dag na de avond van de dag ervoor, en ik heb de laatste vijf minuten van de finale van de Korfbal League 2 al zes keer teruggekeken, en de laatste seconden misschien wel al dertien keer: ik had veertien keer kippenvel. Het was een memorabele avond, die door de geluksvogels in de hal ter plekke beleefd werd, en door de thuisblijvers op de bank. Of, zoals ik, afwisselend op de wc, in de keuken, in de tuin, op de bank en tegen het plafond. Toen we twee punten achter stonden, en de goal in het aanvalsvak van Daan maar niet goed viel, was de spanning in huis te veel voor me. Hoe de toeschouwers zich in de zaal zich moeten hebben gevoeld, kan ik me amper voorstellen.

Twee jaar geleden was het op een vergelijkbare manier toch anders: ook toen kwamen we in de tweede helft terug van een schier onoverbrugbare achterstand, maar toen was het halen van de finale al de kers op de taart. En er kan boven de kers niets meer bij, dus we hadden het waarschijnlijk ook prima gevonden als HKC destijds had gewonnen: de reis was minstens zo mooi als de bestemming. De meiden thuis waren al naar bed toen we ver achter stonden, en ik moest ze volkomen onverwacht 10 minuten voor tijd wakker maken: ‘Lieverds, er staat iets groots te gebeuren, kom kijken!’ De rest is geschiedenis.

Dat seizoen, twee jaar geleden, bleken we de reuzendoder, de ploeg die tegen alle verwachtingen in de grotere clubs over de knie legde. Hoe anders was dat dit seizoen: als degradant uit de League hoorden we vooraf bij de favorieten, zeker nadat we in de eerste oefenwedstrijd Dalto een ouderwetse pandoering gaven. We waren zelfs teleurgesteld en onaangenaam verrast toen we na de nederlaag tegen Mid Fryslan de play-offs leken mis te lopen: maar daar hadden we niet op gerekend?! Unitas was van reuzendoder verworden tot een van de zes kanshebbers op de play-offs- en misschien wel de favorieten. 

De houdini-act tegen TOP zorgde ervoor dat Unitas toch de degens mocht kruisen met AW.DTV, de ploeg die met een straatlengte voorsprong eerste was geworden. En toch: na de eerste wedstrijd waren we de morele winnaar en zelfs een beetje de favoriet. Binnen de selectie zelf was het ook wel duidelijk: na de thuisoverwinning was het logisch dat Unitas ook de finale zou spelen: AW.DTV was stukgespeeld, en zo geschiedde ook. De Harderwijkers begonnen zowaar als lichte favoriet aan de finale: thuis speelden we gelijk tegen TOP, en uit wonnen we met een punt verschil door een goal van Sabine. Nog een keer vlammen, zeker in één enkele wedstrijd, dat zou moeten lukken, dat is inmiddels onze stijl.

En we wonnen ook, en hoe! Een verslag is niet nodig: Marco heeft een prachtig artikel geschreven, op de socials zijn alle beelden al te zien geweest - en elke keer zie je weer wat nieuws: Marc die als een baviaan langs het veld rent na Noahs goal, de hand van Mark die constant voor het gezicht van zijn tegenstander hing, de airtime van Daan en Tim Dekker in de reboundduels, het applaus van Mike na de wondergoal van Pikaar, de klok die op 0:00,08 staat als de laatste bal door de korf valt, maar ook de uitermate sportieve commentaren van Pikaar en Harmzen na de wedstrijd waren memorabel. Dit was onze sport zoals sport bedoeld is. 

En nu gaan we weer naar de League, misschien wel voor een wat langer verblijf dan de vorige keer. De echte Unitasser weet echter dat groeien tijd kost: in een nog niet zo heel ver verleden speelden we nog gewoon in de derde klasse. In de voorbeschouwing op de finale van zaterdag legde ik de nadruk op ‘lucht’, en zondagavond, toen alle stof was opgetrokken, kleurde de avondlucht prachtig oranje. De reuzendoder is groot geworden. En groots.